Czy ten kloc ma moc? Konkurs na "Nowy Ratusz" rozstrzygnięty.

Lokalne środowisko architektów od lat powtarza, że potrzeba nam dużo śródmiejskiej zabudowy, aby uzupełnić lukę, która powstała w wyniku nadmiernego wzrostu miasta, planowanego kiedyś jako znacznie mniejsze a także z uwagi na drobną skalę historycznego centrum. Współczesne europejskie miasta budują swoją tkankę w oparciu o gęstą zabudowę, ścisłe linie zabudowy tworząc strukturę pomiędzy której zakamarkami żyje miasto. To nie tylko ukłon wobec historycznych zasad kształtujących miasta czy dowód na upadek modernistycznej wizji automiasta ale przede wszystkim powrót do skali, którą akceptują ludzie, i w której dobrze się żyje. Wydawać by się mogło, że nie ma lepszej okazji na rozbudowę naszego Śródmieścia jak konkurs na Centrum Administracyjne przy Towarnickiego.

Po obradach sądu konkursowego, skierowałem się do autorów dwóch, skrajnie różnych prac z prośbą o krótką opowieść o projekcie.

MWM Architekci. Wyróżnienie równorzędne.

O pracy, która znalazła się tuż za podium rozmawiałem z architektem Maciejem Łobosem, reprezentującym MWM Architektów. Miejsce objęte konkursem zamyka strefę śródmiejską, ich wizja to rodzaj dobrze widocznej z poziomu ulicy ikony budynku władzy, który nie chowa się ale współtworzy pierzeję ulicy Piłsudskiego jako równorzędny partner Urzędu Marszałkowskiego i Zespołu Szkół. Założenie to, szczególnie widoczne jest z perspektywy Ronda Dmowskiego. W przypadku lokalnych architektów, to rozwiązanie wydaje się ogromnie intuicyjne. To odpowiedź na to czego Rzeszów potrzebuje i czego oczekują jego mieszkańcy. Czytelny i wygodny układ komunikacyjny ciągów pieszych sprzyja rozwojowi miejskiego życia w tamtym miejscu. Ciekawym pomysłem jest skierowanie ruchu samochodowego bezpośrednio z wiaduktu na ciąg pomiędzy projektowany budynek a Zespół Szkół. Dodatkowym atutem "miastotwórczym" jest przestrzeń wewnątrz zabudowy, quasi- rynek z fontanną, ławkami itp, otwarty w stronę ronda a odseparowany od ruchu kołowego.
Funkcję siedziby władz miejskich podkreśla wieża, którą można by nazwać "ratuszową".
Jest ona na tyle subtelna, że nie dominuje nad projektem, jednakże widoczna z każdego miejsca staje się drogowskazem. Warto podkreślić, że projekt szanuje wszelkie osie widokowe i nie zasłania m. in. Kościoła Bernardynów, charakterystycznego punktu w panoramie miasta.

Projekt krakowskiej pracowni UCEES, I Nagroda.

Twórcy zwycięskiej koncepcji, zsunęli urbanistykę na dalszy plan. Sam autor, podkreślił, że prace projektowe nie polegały na utworzeniu nowych kwartałów. Ich ideą jest stworzenie ekstremalnie lapidarnego budynku opartego na skojarzeniu z transparentnością. Część biurowa to 55-cio metrowy sześcian o grubości 16 i długości 100 metrów. Przeszklone połacie elewacji mają podkreślać przejrzystość władzy (Transparency International się ucieszy) ale również przepuszczać światło po południu i wieczorami. Dla obsługi mieszkańców przewidziano 2 piętra ogromnej przestrzeni przed głównym obiektem. Dach tego płaskiego budynku jest również ogromnym placem, który może być wykorzystany do celów organizacji np. dużych koncertów czy rekreacji. To symbol tego, że władza oddaje swój teren mieszkańcom i im służy (a nie na odwrót). Oszczędna forma projektu i zastosowanych rozwiązań, sprawia, że trudno cokolwiek więcej napisać na jego temat. Już teraz nasuwa się jednak komentarz, dotyczący kontrowersyjnej mega- bryły. Czy to aby na pewno tędy droga, czy zabudowa ścisłego centrum europejskiego miasta powinna przypominać niektóre gmachy Brasilii? Czy nie jest naiwnością wiara w to, że nazwanie dachu budynku placem wystarczy by ten placem się stał? "Plac" ten ograniczać z jednej strony szklana ściana o powierzchni przeszło 5 tysięcy metrów kwadratowych, z drugiej ruchliwą ulicą Piłsudskiego a sąsiedzi w postaci UM i ZS nie są w stanie udźwignąć ciężaru współtworzenia miejskiej przestrzeni.

Finałowa piątka:

B2 Studio, Kraków. II nagroda

Artur Jasiński i Wspólnicy, Kraków. III nagroda.

Archicomp + ASA, Rzeszów. Wyróżnienie równorzędne.